Eind vorige week heb ik een begin gemaakt met het bewerken van de roest op het linker achterscherm. Dit komt van binnenuit en is een bekend probleem onder Xantia's. Het heeft vooral te maken met het feit dat links het deel achter de wielkast grotendeels open ligt voor de elementen, in tegenstelling tot rechts, waar een fatsoenlijke wielkuip is geplaatst door Citroën. Vooraf had ik me even in dit topic op het Xantia-forum ingelezen, hier is men met deze materie al eens aan de slag geweest.
Afijn; achterkant opgekrikt, achterwielen eraf, wielkuipen eruit, achterbumper inclusief parkeersensoren eraf en we kunnen aan de slag. Rechtsachter is de boel inwendig nog zo goed als nieuw, dus daar hoefde alleen wat preventief werk te worden verricht. Linksachter daarentegen...
Een flink gat! Dat hoort dicht te zijn... Het scherm zelf had meer verspreide, maar minder erge roest dan bij bovengenoemde link, en de rand onderaan het scherm is zo zo goed als intact. Maar de wielkast e.d. is er wel aardig aan toe, daar moet wel even wat aandacht aan worden gegeven. Zie ook deze foto van onderaf, het gedeelte tussen wielkast (links) en achterzijde (rechts):
Hier moet, ook met oog op de komende winter, dus snel actie worden ondernomen! Deze reparatie is vooral om verder verval zo veel mogelijk tegen te gaan, niet om de boel weer als nieuw te maken.
Na zoveel mogelijk te hebben weggehaald is alles inwendig in een dikke laag hammerite gezet. Nu de achterbumper eraf lag kon ik ook via een opening op de hoek onder de achterlichten de boel van achter bekijken en behandelen:
Als we door het gat schuin naar boven richting de C-stijl kijken dan zien we dit:
Op deze foto die ik op internet vond is goed te zien dat de diagonale balk bij de betreffende Xantia flink is aangetast. Soortgelijk is dus bij mijn Xantia aan de hand.
Na inwendig zoveel mogelijk roest te hebben verwijderd en met een staalborstel flink in de weer te zijn geweest heb ik het boeltje flink in de roestomvormer gezet. Daarna heb ik het spatscherm aan de buitenkant opgeschuurd tot op het blanke metaal, en ook bij mij wonderlijk genoeg alleen maar blank metaal.
Slechts één of twee kleine gaatjes, die zonder problemen wel te dichten zijn.
Om het buitenste plaatwerk ook weer wat meer body te geven heb ik dat van binnen eerst behandeld met polyester plamuur, ook om de gaatjes goed te dichten. Vervolgens is ook daar een laag hammerite over gespoten. Daarna was het tijd om de buitenkant met spuitplamuur en primer te lijf te gaan:
Het aanbrengen van de spuitplamuur ging niet helemaal naar tevredenheid. Het was voor het eerst dat ik met dat spul werkte, dat vergde enige gewenning.
Na een klein weekend drogen is de rode lak er op gegaan, na aanvankelijk nog wat laatste schuurwerk te hebben verricht.
En tussen het spuiten door ben ik alvast bezig gegaan met parkeersensoren in de ‘nieuwe’ achterbumper, die ik een tijdje geleden al had gevonden en inmiddels netjes had gemaakt. Uitmeten, gaten boren, afwerken, sensoren plaatsen.
Ik heb de lagen rode lak achteraf gezien iets te dun aangebracht, waardoor er toch wel wat sinaasappelhuid is ontstaan. Máár... geen zakkers! De dag erna heb ik de rode laklag met fijn schuurpapier opgeschuurd, waarna de blanke laklaag kon worden aangebracht. Na goed schoonmaken en ontvetten natuurlijk, zoals elke keer. Helaas toch een paar zakkerdjes en wat sinaasappelhuid, maar niks wat niet te verhelpen is.
De wielkast is inmiddels ook weer dichtgemaakt met behulp van montagekit en wat op maat geknipte stukken kunststof:
Door wat ongepland nawerk aan het lakwerk duurde het helaas nog een dag extra voordat de klus kon worden afgerond. Het eindresultaat is nog steeds niet helemaal naar wens, maar voor nu voldoende. Na de winter nog maar eens kijken of ik het nog iets strakker kan krijgen.
Licht kleurverschil is er wel, versterkt door de toch iets donkerder achterbumper, maar je kunt niet alles hebben. Ondanks dat is de auto er sowieso inwendig van opgeknapt, c.q. verder verval is zoveel mogelijk tegengegaan. En geen dikke acné meer op het achterscherm!
